Ik stao in de tuun. De lucht is blauw, slim blauw. Dat komp vanzölf omdat het mooi weer is. Mooi weer is het al wekenlang. Vake komp de wind uut het noorden en is der gien wolkie te zien. Naodeel is dan weer wel da’k ’s aovends mien eerappels die deur dat mooie weer der al boven staon ofdekken moet, want het vrös zo nou en dan nog beheurlijk.
De appelbomen bluien wit en rose tegen dat strakke blauw. En iniens dèenk ik: Zo hef de lucht deruut zien toen mien olders klein waren, honderd jaor terugge. Zo intens blauw. Want der is gien streep te zien van vliegtugen. Niet iene.
Een zwaoger van mij woont argens onder Schiphol. Hij zeg deur de tillefoon dat e opiens vogels heurt die hum nog nooit opvallen waren. Dat e gien smerige haand hef as e over de taofel in de tuun veegt. Aans is zien haand dan zwart. De verbaozing heur ie in zien stemme.
Deur dat Coranavirus zöt oonze wereld der iniens hiel aans uut. Letterlijk.
Ik woon hier onder ien of aandere vliegroute. Ja, ok die van en naor Eelde, maor dat stelt niet zoveule veur, en nou hielemaole niet. Nee, der is een aandere route, naor Scandinavië of zo, stel ik me veur. Vrogger was de lucht daordeur nooit strakblauw. Der waren aaltied witte strepen te zien, mangs wel een stuk of tiene. En nou is iene al genog om mij te laoten dèenken: ‘Gao vort, kerel, ie bedarft mien hemel.’
Wat op zich ok weer een zörgelijk gedachte is. Want waorom zol een piloot een kerel wezen mussen. Waorom gien wicht? Maor veurlopig hol ik het derop dat de hemelbedarvers kerels bent.