Hier hef de tied het leven nog niet breuken:
de rogge die weer op de Oosterkampen gruit,
de brem die langs de rulle driften gluit,
de aolde hoeven in de bomen deuken.

Het longern dat deur dizze aovend slöp:
De lucht is zuut en zwaor van liesterkral
en meidoorn zwangert wit de iekenwal.
Het hiestert deur de nacht, een katoel röp.

Zolang het hier in het Noordeinde duustert
bin ik in dizze kleine wereld börgen,
een speuler in een zölf bedacht verhaol.

Maor achter ’t heuilaand an het diepie fluustert
in ’t eerste, grieze licht van elke mörgen,
de waokvlam van de hel, zacht soezend op zien paol.

Uut: Een eerder laand (Het Drentse boek, 2007)